- Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της runnermom μας, που αγαπάμε να διαβάζουμε : runnermom.gr
“Όλο και πιο πολλοί είναι αυτοί που μου προσφέρουν καθημερινά τις (μη επιστημονικές) συμβουλές τους. Αλλά μόνο εγώ ξέρω τα όριά μου και πόσο πολύ προσέχω και δεν έχω καμία πρόθεση να σταματήσω το τρέξιμο μέχρι να σταματήσω να το απολαμβάνω.
(Σημ. Είμαι 34 ετών, έχω μια κόρη 6 ετών και ένα γιο 4,5 ετών και αυτή την περίοδο διανύω την τρίτη μου εγκυμοσύνη. Στις δυο προηγούμενες εγκυμοσύνες δεν έκανα απολύτως καμία άσκηση, εκτός από πολύ πολύ περπάτημα, αλλά ούτε γυμναζόμουν ιδιαίτερα όσο δεν ήμουν έγκυος. Είχα πολύ φυσιολογικές και άψογες εγκυμοσύνες και ακόμα πιο φυσιολογικές γέννες αφού γέννησα μέσα σε μισή ώρα και τις δυο φορές. Τα τελευταία δυο χρόνια αποκαλώ τον εαυτό μου δρομέα, έχοντας διανύσει με την ομάδα που προπονούμαι περισσότερα από 2000 χιλιόμετρα!)
Μέχρι τώρα, έχω δει πολλούς να με κοιτάζουν περίεργα την ώρα που κάνω ασκήσεις ή τρέχω και έχω ακούσει ακόμα περισσότερους να με ρωτάνε «τώρα, σοβαρά, επιτρέπεται αυτό που κάνεις;».
Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο (και με εκνευρίζει κάποιες φορές) στην εγκυμοσύνη μου είναι το πώς κάποιοι άνθρωποι (ακόμα και γυναίκες που έχουν ήδη υπάρξει έγκυες) θεωρούν ότι η εγκυμοσύνη βρίσκεται κάπου στο φάσμα του είμαι άρρωστη ή έχω κάνει λοβοτομή. Κι εγώ κάθομαι υπομονετικά, και με όση ευγένεια μπορώ να επιστρατεύσω, να ακούω άτομα χωρίς καμία σχετική ιατρική γνώση, χωρίς κάποια (τα περισσότερα) να έχουν γυμναστεί ποτέ στη ζωή τους, να μου αναλύουν τη συμβουλή τους. Τόσο που κάποιες φορές (ειδικά στις αρχές) νιώθω την ανάγκη ακόμη και να απολογηθώ ή να πείσω για το πόσο πολύ εμπιστεύομαι τον προπονητή μου και πόσο καλός είναι στη δουλειά του.
Τα τελευταία 2 χρόνια τρέχω όσο μπορώ, για τουλάχιστον 4-5 φορές την εβδομάδα, σε λόφους και ραχούλες, με βροχή και αέρα και όλα τα σχετικά καιρικά φαινόμενα!
Όταν έμεινα έγκυος και χωρίς να το ξέρω ακόμα (ούτε καν το υποψιαζόμουν), ήμουν στην πιο φουλ περίοδο προπονήσεων. Κάναμε μεγάλες αποστάσεις (άνω των 15χλμ), κάναμε ασκήσεις ενδυνάμωσης, βάρη, σπριντ, διπλές προπονήσεις κλπ ενόψει του πολυπόθητου κλασικού μαραθωνίου της Αθήνας το Νοέμβρη του 2017. Έτρεξα ακόμα και 30 χλμ στον αγώνα των Ιωαννίνων (Ioannina Lake Run) και ακόμα φοράω το διαφημιστικό βραχιολάκι του τελευταίου αγώνα.
Με αυτή την είδηση της εγκυμοσύνης, το μόνο που με σταμάτησε από το να τρέχω για κάνα μήνα ήταν όχι τόσο οι πολλοί εμετοί, αλλά κυρίως το κόμπλεξ μήπως μου πει κάποιος -σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε στην εξέλιξη της εγκυμοσύνης- ότι έκανα βλακεία ή ότι δεν πρόσεχα…
Με τριγύριζαν διάφορα σενάρια «κι αν…;» …Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, άρχισα να μην αντέχω άλλο τη σκέψη ότι δεν κάνω καμία άσκηση. Μέχρι που έβλεπα στον ύπνο μου ότι έτρεχα, έτρεχα ασταμάτητα και ήμουν χαρούμενη!
Άρχισα, λοιπόν, να κάνω τις πρώτες απόπειρες για τρέξιμο-περπάτημα με μια κοιλίτσα που αχνοφαινόταν, διαπιστώνοντας με μεγάλη χαρά (και έκπληξη) ότι μπορώ να τρέχω άνετα χωρίς να σταματήσω μέχρι και 6 χιλιόμετρα (για να είμαι ειλικρινής δε δοκίμασα και μεγαλύτερη απόσταση)! Λίγο πιο αργά (ούτως ή άλλως δεν είμαι και ιδιαίτερα γρήγορη ως δρομέας!!), αλλά άνετα! Αποφάσισα, λοιπόν, να συνεχίσω και τις προπονήσεις μου κανονικά, με ασκησούλες που θα ενδυνάμωναν το σώμα μου (και το πνεύμα μου!)
Και έζησα αυτή την υπέροχη αίσθηση να τρέχω χωρίς ρολόι(χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα ο ρυθμός μου τελοσπάντων), την ελευθερία να τρέχω απλά χωρίς στόχο, την αυτοπεποίθηση, όμως, ότι όλα μπορώ να τα καταφέρω: κωπηλατικές ασκήσεις στο trx, σανίδα, προβολές, κοιλιακούς, push–ups, αγαπημένα squats, burpees κλπ κλπ, μέχρι και μικρά ανοίγματα (σπριντ). Μόνο βάρη δενέκανα.
Ο προπονητής μου πάνω από το κεφάλι μου να μου δίνει δύναμη και να προσαρμόζει όποιες ασκήσεις θεωρούσε λίγο …ιδιαίτερες για την κατάστασή μου, έχοντας ως μόνο οδηγό το σώμα μου και το πώς νιώθω.
Ακούσαμε και ακούμε πολλά… Από μικρά πειράγματα και δύσπιστα βλέμματα μέχρι ευθείς κατηγορίες ότι θα «σκοτώσω» το παιδί μου! Δεν πτοηθήκαμε, αν και κάποιες φορές, ειδικά τώρα που η κοιλιά μου έχει μεγαλώσει και είναι ολοφάνερο ότι κυοφορώ, πιάνω τον εαυτό μου να ντρέπεται να τρέξει άνετα σε πολυσύχναστους δρόμους… Η ανάγκη μου να τρέξω, όμως, δεν με σταμάτησε ούτε στιγμή!
Και πέρασε ο καιρός και έφτασα να πλησιάζω σήμερα στις 29 εβδομάδες στην εγκυμοσύνη μου (7ος μήνας) και να νιώθω ότι είμαι τόσο δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση και υγεία. Όλη αυτή η δραστηριότητα με βοηθάει να τρώω και πιο σωστά, οπότε να μην έχω πάρει επιπλέον βάρος (πέραν του φυσιολογικού), να μην έχει αλλάξει ιδιαίτερα το σώμα μου (πέραν της ολοστρόγγυλης κοιλιάς μου βεβαίως βεβαίως!) και γενικά να ασχολούμαι με τον εαυτό μου και να μη νιώθω ούτε στιγμή ότι δεν είμαι περιποιημένη ή ότι έχω παρατήσει τον εαυτό μου (κάτι που το ένιωθα αρκετά στις δύο πρώτες εγκυμοσύνες μου).
Φυσικά και δεν έχω καμία πρόθεση να σταματήσω να γυμνάζομαι και να τρέχω όσο το απολαμβάνω τόσο πολύ! Ίσως αργότερα δεν μπορώ να τρέξω καθόλου και να ξεκινήσω μόνο περπάτημα. Αλλά ίσως μπορώ να τρέχω μέχρι τη μέρα που θα γεννήσω! Το ελπίζω! “
Ευχαριστούμε θερμά τη runnermom Βάσω Νικολογιάννη γι’αυτό το κείμενο!
Μπείτε στο blog της runnermom για να μάθετε περισσότερα: runnermom.gr
