H θεραπευτική επίδραση της κούνιας στα παιδιά είναι αρκετά γνωστή. Πολλοί θεραπευτές έχουν επιλέξει πολλών διαφορετικών ειδών κούνιες, τοίχους αναρρήχησης, τραμπολίνο και μπάλες γυμναστικής ως μέσα για να επιτύχουν έναν θεραπευτικό σκοπό σε παιδιά με διάφορα κινητικά προβλήματα, με ειδικές ανάγκες, με ψυχολογικά θέματα, αυτισμό κ.α.
Η κούνια χρησιμοποιείται θεραπευτικά γιατί είναι ένα μέσο που βοηθά να βελτιωθεί η ισορροπία, ο συντονισμός, η ενδυνάμωση του σώματος, η αδρή κινητικότητα, η ιδιοδεκτικότητα, δίνει πολλά αισθητηριακά ερεθίσματα και βελτιώνει τη διάθεση.
Θυμηθείτε πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που κάνατε κούνια τελευταία φορά..
Μπορείτε να εντοπίσετε την τελευταία φορά που κάνατε κούνια; Γιατί άραγε ήταν η τελευταία;
Πρόσφατα, επισκεφτήκαμε με τον γιό μου την παιδική χαρά και είχα την ευκαιρία να καθίσω για λίγα λεπτά σε μια κούνια. Πριν καν καθήσω, φοβήθηκα μήπως χαλάσω την κούνια, γιατί σαν ενήλικας που είμαι, δεν είναι για εμένα. Η κούνια είναι αρκετά συνδεδεμένη με την παιδική μου ηλικία και μόνο. Νιώθω οτι δεν έχω το δικαίωμα να κάνω κούνια, γιατί είμαι μεγάλη. Όταν κάθισα και άρχισα να κουνιέμαι ελαφρώς, συνειδητοποίησα την τρομερή επίδραση που είχε επάνω μου. Το σώμα θυμάται ξεκάθαρα τις κινήσεις και μια αίσθηση χαράς, ανεμελιάς και παιδικότητας αρχίζει να ξυπνάει. Είναι η αίσθηση που έχουν τα παιδιά. Η ελευθερία του να πετάς, να γίνεσαι ανάλαφρος, να είσαι άτρωτος, να μη φοβάσαι τίποτα, να φαντάζεσαι μαγικούς τόπους και σκηνικά.
Η κούνια έχει τη μαγική ικανότητα να σε χαλαρώνει απόλυτα.
Μετά από αυτή την εμπειρία άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να βοηθήσει μια κούνια σε καταστάσεις χρόνιου πόνου, κατάθλιψης, ή απλά κακής διάθεσης.
Και ξεκίνησα να ψάχνω για περισσότερες επιστημονικές έρευνες και πληροφορίες.
Η κούνια είναι η παιδικότητα που λείπει από εμάς τους μεγάλους. Λες και η παιδικότητα, η χαρά και ανεμελιά της δε μας αξίζουν. Γινόμαστε σοβαροί με 1000 προβλήματα και υποχρεώσεις γιατί θεωρούμε πως αν δεν κοπιάσεις και δε γίνεις σοβαρός δεν θα είσαι άξιος. Ξεχνάμε να παίξουμε, να χαρούμε, να γελάσουμε, να μη δώσουμε αξία σε λεπτομέρειες. Ξεχνάμε πως η ουσία της ζωής δεν είναι απαραίτητα ο κόπος και η σοβαρότητα, αλλά ίσως το να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί και μας γεμίζει για να ζούμε την κάθε στιγμή της συνειδητά και ευτυχισμένοι. Μας αξίζει για λίγα έστω λεπτά να χαλαρώσουμε και να νιώσουμε και πάλι παιδιά, πάνω σε μια κούνια, με τον αέρα να δροσίζει το πρόσωπό μας, τα πόδια μας να πετούν και γέλια, πολλά γέλια να γεμίζουν τον τόπο.
