κάποτε είχα ακούσει το εξής : θεωρείσαι πετυχημένος γονιός, όταν τα παιδιά σου δε θέλουν να γίνουν διάσημα.
Δεν ξέρω πώς είναι να σε γνωρίζει σχεδόν όλος ο πλανήτης, δε γνωρίζω πώς είναι να νιώθεις διάσημος, δε γνωρίζω πώς είναι να νιώθεις πλούσιος και αυτό που λέμε “πολύ άνετος”.
Οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που θα “βγάλει” τα έξοδα του μήνα μέσα στο μήνα, και συνήθως δεν καταφέρνουμε να αποταμιεύσουμε πολλά ή και τίποτα. Επομένως δε μπορούμε απόλυτα να κρίνουμε την άποψη πως ‘αν είσαι πλούσιος ή διάσημος δεν είσαι ευτυχισμένος’.
Φαντάζομαι πως το είσαι πλούσιος σημαίνει να μπορείς να κάνεις πιο εύκολα αυτά που σε ευχαριστούν, όπως το να πληρώσεις για να γυμναστείς με έναν ειδικό, να πας διακοπές στον προορισμό που ονειρεύεσαι, να προσλάβεις ένα βοηθό για να σε βοηθάει με το σπίτι και την οικογένεια, να βγεις για να διασκεδάσεις κάθε Σαββατοκύριακο, ή να φύγεις για το αγαπημένο σου μέρος την τελευταία στιγμή, να παρακολουθήσεις σεμινάρια ή να κάνεις μεταπτυχιακά χωρίς άγχος, ή να μην τα κάνεις καθόλου γιατί νιώθεις οτι δεν τα χρειάζεσαι, να αγοράσεις το πουλόβερ που σου έκανε εντύπωση ή και ολόκληρη τη συλλογή ενός σχεδιαστή, και πάει λέγοντας.
Αυτό, αυτομάτως, μπορεί να μειώσει μέχρι ένα σημείο το άγχος.
Γιατί όμως να έχουμε ένα τέτοιο άγχος;
Πιθανότατα γιατί δημιουργήσαμε μια επιθυμία, ή μια προσδοκία.
Και ενώ δε μπορώ να πιστέψω πως είναι δυνατό, ή εύκολο έστω, να ζει κανείς χωρίς προσδοκίες ή επιθυμίες,
γιατί ακόμη και αυτό είναι από μόνο του μια προσμονή,
είναι παρ’όλα αυτά δυνατό να μειώσουμε τις άπειρες επιθυμίες και να ζήσουμε με τα απαραίτητα και απόλυτα επιθυμητά.
Οι επιθυμίες δημιουργούν περισσότερες επιθυμίες, στρες, φόβο, δυστυχία.
Βάζοντας πρωτεραιότητες, και αναγνωρίζοντας κάθε φορά πότε μια επιθυμία είναι περαστική και πότε είναι κάτι που πραγματικά θα μας κάνει να χαμογελάσουμε, ορίζουμε τις επιλογές μας και ζούμε πιο ήρεμα.
Το clue της υπόθεσης είναι πως όσες περισσότερες επιθυμίες δημιουργούμε, τόσο λιγότερο χαρούμενοι είμαστε.
