Όταν έγραψα αυτό το κείμενο, ήταν μεσημέρι Αυγούστου, εν όψει νέων μέτρων περιορισμού λόγω κορωνοϊού, και καθώς σέρφαρα στο διαδίκτυο, πέτυχα τον παραπάνω τίτλο: “πώς θα βρείς την ευτυχία”. Ένας υπέροχος τίτλος που θα τον έλεγε κανείς και πιασάρικο, γιατί σε κάνει πολύ εύκολα να κλικάρεις και να διαβάσεις το άρθρο όπως έκανες και τώρα, με αυτό εδώ.
Λοιπόν.
Αναρωτιέμαι.
Η ευτυχία έχει κανόνες ή οδηγίες;
Η ευτυχία μπορεί να βασιστεί στα λόγια κάποιου άλλου;
Η ευτυχία μπορεί να μπεί σε καλούπι ή μήπως είναι για όλους το ίδιο πράγμα;
Η ευτυχία για μένα ίσως είναι η ηρεμία του νεογέννητου μωρού μου,
για κάποιον άλλον η ευτυχία ίσως να βρίσκεται στο να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο,
και ίσως κάποιος άλλος να θεωρεί οτι ευτυχία είναι να έχεις την ησυχία σου στο σπίτι σου με την τηλεόρασή σου.
Οι προσδοκίες που έχει καθένας μας από τη ζωή του, καθορίζουν την ευτυχία μας (και πραγματικά κανενός μας οι προσδοκίες δε συμπίπτουν με των υπολοίπων).
Και ενώ αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό, η συνέχεια θα σας εκπλήξει:
η ευτυχία δεν κρύβεται στην ποιότητα των προσδοκιών μας,
αλλά στην ποσότητα.
Όσες περισσότερες προσδοκίες και επιθυμίες έχουμε, τόση μεγαλύτερη η δυστυχία μας.
Όλοι ψάχνουμε την ευτυχία. Την προσωπική μας ευτυχία. Αυτή η ευτυχία κρύβεται κάτω από τις πολλές προσδοκίες. Βρίσκεται από κάτω από τις προσδοκίες και απο κάτω από την προσδοκία για εύρεση της ευτυχίας. Όλες αυτές οι προσδοκίες έχουν καπελώσει την ευτυχία, και η ευτυχία είναι εκεί σε αναμονή να ξεσκεπαστεί, όταν αυτές οι προσδοκίες και οι επιθυμίες φύγουν από πάνω της. Όταν οι επιθυμίες και οι προσδοκίες ξεπεραστούν, η ευτυχία ξεπροβάλλει.
Μόνο ελεύθεροι από όλα τα δεσμά, μπορούμε να ευτυχίσουμε πραγματικά.
Αλλά και πάλι, ποιά είμαι εγώ που θα ορίσω την ευτυχία;
