Now Reading
Ζανζιβάρη

Ζανζιβάρη

Ζανζιβάρη

 


Ζανζιβάρη

Ένας πίνακας του Monet. Απαλές αποχρώσεις. Κι αφού τα λόγια μου δεν είναι αρκετά, ας αφηγηθούν την ιστορία οι εικόνες.

Γαλαζοπράσινο παστέλ, λευκή μαλακή άμμος και ουρανός. Ουρανός με Ανατολή, με Δύση, με σύννεφα πυκνά που κινούνται βιαστικά, με βροχή, αλλά και γαλάζιος καθαρός ουρανός.

Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, πατώ την άμμο στην κουζίνα του, λίγα απλά δωμάτια, καλύβες, μια γάτα, η Κουίν, με δυο διαφορετικά μάτια, ένα γαλάζιο ανοιχτό, ένα μελί. Γουργουρίζει. Γεύση από καρπούζι, πεπόνι, πάσιον φρουτ, λίτσι, ανανά, μάνγκο, λάιμ και αβοκάντο. Απλότητα. Τα πιο νόστιμα ψάρια. Του ωκεανού.

Και μια θάλασσα σε άμπωτη και σε παλίρροια.

Ξυπνάω στις 06:30 το πρωί. Για να δω την Ανατολή. Να μη χάσω τίποτα από το φως της μέρας. Γεύση αλμύρας.

Η ξύλινη πόρτα τρίζει καθώς ανοίγει για να βγω, κοχύλια και κόκκοι άμμου παντού. Μπροστά μου ανατέλλει ο ήλιος. Νυσταγμένα μάτια. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσο όμορφα χρώματα μαζεμένα σε μια τόσο απλή απαλή εικόνα. Ψαράδες με ξύλινες βάρκες από μια άλλη εποχή, πάσαλλοι μπηγμένοι στη λευκή άμμο.

Ξυπόλυτη μέρα-νύχτα, με αλάτι στα μαλλιά και άμμο στο δέρμα.

Παιδιά που παίζουν χαρούμενα στην παραλία, τζόκιν, μικροπωλητές, jumbo και Hakuna Matata. Μια ξύλινη κούνια που κοιτάζει στη θάλασσα και στο παρασκήνιο ο ήχος του κύματος που σκάει πολλά μέτρα μακριά και ακούγεται απόκοσμος θυμίζοντας μου ότι βρίσκομαι στον ωκεανό.

Γυναίκες με τα ρούχα τους μαζεύουν στο ξημέρωμα, την ώρα της άμπωτης, φύκια, βαθιά μέσα στη θάλασσα. Μοναχικές φιγούρες μες στο νερό, σκυφτές και σιωπηλές. Απαλό πράσινο. Ήρεμη θάλασσα. Ησυχία.

Δελφίνια. Ψάρια πολύχρωμα. Κι ένα νησί, σαν ψεύτικο. Με τη λευκή άμμο, καταπράσινο.

Μια μουσική που έρχεται από μακριά. Τα πουλιά στο βάθος συντονίζονται σε χορευτικούς σχηματισμούς στον αέρα.

Χρώματα δειλινού αποτυπωμένα στον ουρανό. Δίπλα στο φεγγάρι. Αδυνατώντας να τα απαθανατίσω, τα παίρνω μαζί μου.

Πίσω χωριό, ένα σχολείο, μαγαζάκια, φτωχικά σπιτάκια. Και μπροστά παραλία. Ατελείωτη παραλία.

Δεν ήθελα να φύγω από την Paje.

Τόπος κάθαρσης, σαν να αδειάζεις από οτιδήποτε περιττό, να αλαφραίνεις.

Τα ξέπλυνε όλα ο ωκεανός.

See Also

Και φύσησε αέρας.

Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ. *

Κι όσα αγαπώ.

Μέχρι τον επόμενο προορισμό.

*Εμπειρίκος

 

Θάλεια  Σταράμου

 

 

What's Your Reaction?
Excited
7
Happy
6
In Love
6
Not Sure
0
Silly
0
Scroll To Top