Ανδαλουσία

Ξεκινώντας από τα βόρεια, τη Μαδρίτη και το Τολέδο και κατευθυνόμενοι προς τα δυτικά, την επαρχία της Extremadura, περνώντας μέσα από το Monfrague National Park προς το μεσαιωνικό Caceres και το μικρό και όμορφο Trujillo κι έπειτα νότια, τη Merida, τη Zafra και τη μαγευτική Ανδαλουσία: Cordoba, Granada, Malaga, Ronda, Sevilla, Jerez και Cadiz.

Ένα Πάσχα ήταν. Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Βροχή ασταμάτητη που θα επιμείνει για όλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας. Η βόλτα στην πόλη, παρά τη βροχή, με συνεπαίρνει. Όμορφες γειτονιές, αρχοντικά κτίρια με μπαλκόνια στη συνοικία La Latina, τη Malasana και την Chueca. Στα ανάκτορα πετυχαίνω την αλλαγή φρουράς, με τα λευκά άλογα, τις μπλε και κόκκινες μπέρτες και τα χρυσά καπέλα με τις μεγάλες φούντες που ανεμίζουν στον κρύο αέρα. Θέλω να ξανάρθω εδώ. Όμορφοι, καθαροί δρόμοι με μεγάλα πεζοδρόμια κι αριστοκρατικά, περιποιημένα κτίρια με μπαλκόνια και μπόλικα λουλούδια.

Με μια κλήση για παράνομη στάθμευση στο χέρι, φεύγουμε από το Τολέδο και κατευθυνόμαστε προς το Caceres περνώντας μέσα από το εθνικό πάρκο Monfrague. Μακρύς ο δρόμος, δέντρα, φύση κι ένα ποτάμι πλατύ. Αυτοκίνητα, τροχόσπιτα παρκαρισμένα στις όχθες του, κόσμος με κιάλια στα χέρια που αναζητά στον ουρανό πουλιά και τον φημισμένο γύπα του πάρκου (Gyps fulvus) σε υψηλές και χαμηλές πτήσεις. Καθώς διασχίζουμε το πάρκο με το αυτοκίνητο κάνουμε μια στάση σε ένα πλάτωμα όπου βλέπεις το ποτάμι από ψηλά. Από πίσω μας ξεπροβάλλει ο γύπας, με τα μεγάλα, ανοιχτά, χαρακτηριστικά φτερά του, ίπταται, μας προσπερνάει, διασχίζει ασάλευτος το ποτάμι και κατευθύνεται προς τα απέναντι βουνά. Συνεχίζουμε ευχαριστημένοι τη διαδρομή και φτάνουμε στο Caceres όταν ο ήλιος έχει δύσει.

Η πόλη του Caceres κρύβει ένα μεσαιωνικό κάστρο στο κέντρο της, πολύ καλά διατηρημένο, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Από τα πιο όμορφα που έχω δει. Οι Ισπανοί στη διάρκεια της Semana Santa, της Μεγάλης Εβδομάδας των Καθολικών περιφέρουν αγάλματα του Χριστού και της Παρθένου σε μεγάλες πλατφόρμες που τις κουβαλούν πιστοί υπό τους ήχους της πένθιμης καμπάνας και των ύμνων των πιστών. Το σκηνικό είναι ατμοσφαιρικό και η μυστικιστική τελετή πλαισιώνεται από λιτανείες πιστών που φορούν λευκές κουκούλες, τριγωνικά και ψηλά καπέλα, τα capirotes με λάβαρα στα χέρια. Διασχίζουν τα μεσαιωνικά σοκάκια με τις επιβλητικές φορεσιές τους που αφήνουν μόνο τα μάτια τους να φανούν. Κινούνται ρυθμικά στο σκοτάδι και μου δημιουργούν πλήθος συναισθημάτων. Η ενδυμασία τους, που μοιάζει με αυτή των ΚΚΚ μου δημιουργεί περιέργεια να το ψάξω περισσότερο: πρόκειται για την αδελφότητα των Nazarenos ή αλλιώς των μετανοούντων των οποίων το κωνικό σχήμα των καπέλων τους συμβολίζει την ανύψωση στους ουρανούς ενώ είναι σχεδιασμένο για να φέρνει την μετάνοιά τους πιο κοντά στο Θεό. Η τελετή μου προκαλεί δέος. Κινούμαι στους ήχους των ύμνων που ψέλνουν, με τα μάτια μου να ακολουθούν τις πολυάριθμες ομάδες που ξεπηδούν από τα ακτινωτά σοκάκια και κατευθύνονται όλες μαζί προς το κέντρο του Caceres. Η κεντρική πλατεία, η Plaza Mayor, μεγάλη κι επιβλητική, με μαγαζάκια για φαγητό και ντόπιο κρασί περιμετρικά της σε καλεί να ξαποστάσεις.

Φεύγοντας από το Caceres συνεχίζουμε προς το Trujillo, την Κυριακή του Πάσχα. Ένα όμορφο χωριό με τη κεντρική πλατεία του στη μέση και το κάστρο του καλά διατηρημένο. Φτάνουμε νωρίς, η μέρα είναι ηλιόλουστη. Ανηφορίζοντας προς το κάστρο αξίζει τον κόπο να περιηγηθείς και να ατενίσεις την όμορφη θέα της επαρχίας της Extremadura που απλώνεται μπροστά σου.

Καθώς επιστρέφουμε στην πλατεία, ένα μεγάλο γλέντι έχει στηθεί. Κάτω από το μεσημεριανό ήλιο, στη μέση της πλατείας μια σκηνή, κόσμος τριγύρω στα σκαλοπάτια και τα μαγαζιά περιμετρικά να προσφέρουν οτιδήποτε για πόση. Κόσμος φορτωμένος με κρασιά, μικρά ψυγεία, σακούλες με φαγητό κατευθύνεται προς την πλατεία. Χαζεύουμε γυναίκες με παραδοσιακές χρωματιστές στολές που περιφέρονται στην πλατεία με τα χέρια στη μέση γελώντας και μιλώντας με τους δικούς τους. Μοιάζει σαν όλοι να γνωρίζονται εδώ.

Πριν το γλέντι ξεκινήσει, κατευθυνόμαστε προς τη Merida,  τη Zafra και συνεχίζουμε προς την Cordoba. Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες από την Κόρδοβα… Αυθαίρετη σκέψη αφού αυτή η πόλη θα με ανταμείψει.

Η γεμάτη κήπους εσωτερικούς που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την ομορφιά τους, μπλε γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια να κρέμονται με πυκνούς σχηματισμούς στους τοίχους, σοκάκια και πράσινο παντού και όμορφες πλατείες, αυτές οι ισπανικές ορθογώνιες μεγάλες πλατείες, περιτριγυρισμένες από όμορφα κτίρια που συνάντησα μέχρι τώρα σε κάθε ισπανική πόλη στην Ανδαλουσία. Αυτή η ακουστική που μας οδήγησε ένα βράδυ στην Playa de la Corredera, ακολουθώντας την ηχώ μιας ισπανικής κιθάρας κι ενός τραγουδιστή που το τραγούδι του ακουγόταν από μακριά μεθυστικό. Εκεί κόσμος πολύς, τριγυρίζει την ισπανική μπάντα στην τεράστια πλατεία, άλλοι τραγουδούν, ένα ζευγάρι χορεύει κι εμείς διασχίζουμε περιμετρικά την πλατεία περνώντας μέσα από τις καμάρες, λικνιζόμενοι υπό τους ήχους του άγνωστου τραγουδιού.

Σκέφτομαι αυτή την πόλη και στο μυαλό μου έρχεται η ώχρα. Το αραβικό στοιχείο είναι έντονο εδώ. Η εβραϊκή συνοικία, η Juderia με τα στενά της σοκάκια και τις άμαξες με τα άλογα που περιφέρουν τους τουρίστες στο πλακόστρωτο, η ισπανική αρχιτεκτονική των εισόδων των σπιτιών με τα λευκά-μπλε αλλά και πολύχρωμα πλακάκια, η γειτονιά με τα patios, τους εσωτερικούς κήπους με το μπλε και το άσπρο που θυμίζει Αιγαίο και τα γεράνια σε όλα τα χρώματα, ροζ, κόκκινο, φούξια. Η παραποτάμια βόλτα στον Γουαδαλκιβίρ με τη Ρωμαϊκή γέφυρα του Game of Thrones και πάνω από όλα, η περίφημη Μεθκίτα, το μεγαλύτερο ισλαμικό τέμενος της Ευρώπης και ίσως παγκοσμίως.

Ο καθεδρικός ναός της Μεθκίτα αποτελεί ίσως το πιο ξεκάθαρο δείγμα «ένωσης» του χριστιανικού με το ισλαμικό στοιχείο. Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους χριστιανούς το 13^ο αιώνα το τέμενος μετατράπηκε στον Καθεδρικό ναό της πόλης και αργότερα ξαναχτίστηκε μερικώς. Διασχίζοντας τις καμάρες του τεμένους, φτάνεις στο κέντρο του όπου σε οδηγεί σαν υπνωτισμένο το φως. Κι εκεί ξεπροβάλλει ο καθεδρικός ναός, τόσο εντυπωσιακός στη λεπτομέρεια του, από χρυσό και σκούρο ξύλο, λουσμένος στο φως -σε αντίθεση με το υπόλοιπο τέμενος που είναι σε ημίφως- και σου προξενεί δέος. Κοιτάζω ψηλά αμίλητη προσπαθώντας να συλλάβω αυτή την εκκωφαντική μεγαλοπρέπεια ενώ οι ήχοι σβήνουν και μόνο τα μάτια κοιτάζουν. Βγαίνω στο φως, μυρίζω τις πορτοκαλιές και τριγυρίζω στους κήπους της Μεθκίτα πριν ξαναχαθώ στα σοκάκια της εβραϊκής συνοικίας.

Επόμενος προορισμός, Γρανάδα.

Σαν μια νεαρή τσιγγάνα, ξυπόλυτη, με τα φτηνά φανταχτερά της ρούχα και τον ήχο της κλακέτας στα χέρια, έκφραση παθιασμένη κι έντονη, τραγουδά και χορεύει με πόνο για μια αγάπη που έχασε. Στα μάτια μου, αυτή η πλανεύτρα είναι η Γρανάδα, λιγότερο μεγαλόπρεπη από την Κόρδοβα, αν εξαιρέσεις την Αλάμπρα, το ανάκτορο των Μαυριτανών που στέκει επιβλητικά στο κέντρο της πόλης πλαισιωμένο από τους εντυπωσιακούς κήπους Generalife.

Στα αυτιά μου ακούω το τραγούδι της, καθώς χτυπά τα πόδια με ένταση στο πάτωμα χορεύοντας στους ρυθμούς του φλαμένκο. Σεργιανίζω μαζί της στη συνοικίες, την αραβική Albaicin, την εβραϊκή Realejo και τη τσιγγάνικη Sacromonte.

Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε στα στενά της, ανηφορίζουμε μέχρι το πιο ψηλό σημείο όπου νέοι με κιθάρες ατενίζουν το ηλιοβασίλεμα που ξεπροβάλλει και χρωματίζει τα σπίτια της πόλης αλλά και τα περίφημα παλάτια. Στις παρυφές του λόφου, με την πιο όμορφη θέα συναντάμε τις σπηλιές των τσιγγάνων, επισκεπτόμαστε μία από αυτές ενώ ακούγονται οι φωνές των παιδιών που τρέχουν παίζοντας στα στενά σοκάκια.

Ο δρόμος Carrera del Darro διασχίζει τον ποταμό Darro με τις πέτρινες γέφυρες ως τη συνοικία Albaicin και αποκαλύπτει μια υπέροχη ρομαντική βόλτα με μωβ βουκαμβίλιες και μουσικούς του δρόμου που σε ταξιδεύουν. Ποδήλατα, τουριστικά τρενάκια και πλήθος κόσμου σουλατσάρουμε κατά μήκος του πριν χαθούμε στα στενά σοκάκια. Αγορές και μικροπωλητές, μουσικοί του δρόμου και φλαμένκο μέσα στις περίφημες σπηλιές των τσιγγάνων, μέσα στις οποίες κάποιοι λένε πως γεννήθηκε το φλαμένκο. Πάθος, ένταση, πόνος είναι ευδιάκριτα στο χορό που θυμίζει πρόκληση και συνοδεύεται από τον ήχο των τραγουδιών της ορχήστρας.

Φεύγουμε από τη Γρανάδα με πολύ βροχή, ασταμάτητη κυνηγώντας τον ήλιο. Κατευθυνόμαστε προς τον παραλιακό δρόμο, διασχίζοντας το Motril, τη Nerja, τη Malaga και τη Marbella. Το σκηνικό αλλάζει, μεγάλα τουριστικά ξενοδοχεία εξαπλώνονται κατά μήκος όλης της παραλιακής διαδρομής κι εμείς κάνουμε στάση σε διάφορα σημεία για να περπατήσουμε και να δούμε τη θάλασσα.

Καθώς απομακρυνόμαστε από τη Marbella ανηφορίζουμε στους ομιχλώδεις δρόμους με την πυκνή βλάστηση με προορισμό τη Ronda.

Ένα μικρό χωριό, 750μ. πάνω από τη θάλασσα που κρύβει ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα της Ανδαλουσίας. Από το μπαλκόνι του δωματίου μου καθώς η ομίχλη διαλύεται αντικρίζω ένα φαράγγι 100 μέτρων, το El Tajo που διαπερνά το χωριό και το χωρίζει στη μέση. Η θέα του καθώς σκύβεις το κεφάλι σού παίρνει την ανάσα. Νερό που τρέχει μες τον ποταμό που διασχίζει το φαράγγι, πράσινο, πουλιά που πετούν κατά μήκος του ενώ το κελάηδημά τους προκαλεί ηχώ και μια επιβλητική γέφυρα, η 120 μέτρων Puente Nuevo που χρειάστηκε 34 χρόνια για να χτιστεί. Η θέα της γέφυρας αλλά και του φαραγγιού από χαμηλά αλλά και από ψηλά σου κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα. Τα κτίρια χτισμένα στο χείλος του φαραγγιού συμπληρώνουν το μαγικό θέαμα. Η Ronda έχει κάτι το απόκοσμο, θαρρείς πως ιππότες με τις πανοπλίες και τα άλογά τους θα διασχίσουν καλπάζοντας την επιβλητική γέφυρα μέχρι να τους καταπιεί η ομίχλη.

Το πρωινό το σκηνικό αλλάζει, περπατάμε στους βρεγμένους πλακόστρωτους δρόμους και κατευθυνόμαστε προς τις άλλες δύο γέφυρες που ενώνουν τα δύο μέρη του χωριού που χωρίζονται από το ποτάμι: Puente Romano και Puente Viejo, μικρότερες και λιγότερο εντυπωσιακές από την Puente Nuevo.

Επισκεπτόμαστε την παλιότερη αρένα ταυρομαχιών της Ισπανίας στην Plaza de toros de Ronda όπου μια φορά το χρόνο φιλοξενείται η Corrida Goyesca, μια ιστορική ταυρομαχία. Παρακολουθούμε από ψηλά τη διαδρομή του άτυχου ζώου, καθώς περνά από στενούς θαλάμους με κλειστές καταπακτές, που ανοίγουν η μία μετά το κλείσιμο της άλλης, κατευθυνόμενος προς το θάνατό του. Μπαίνω μέσα στην αρένα, φτάνω στο κέντρο της, κοιτάζω κάτω, κλωτσάω το χρυσό, λεπτό, ελαφρύ χώμα που σαν πούδρα ανασηκώνεται στον αέρα κι αναρωτιέμαι πόσο στρες βιώνει το άμοιρο αυτό ζώο που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του κυκλικού τερέν να παλεύει για τη ζωή του.

Στους διαδρόμους της αρένας ένα μουσείο με τις εντυπωσιακές χρωματιστές στολές φημισμένων Ισπανών ταυρομάχων, φωτογραφίες, αναπαραστάσεις, κόκκινες μπέρτες, βέλη, τα χαρακτηριστικά παπούτσια και καπέλα.

Πηγαίνουμε προς τα Αραβικά μπάνια, πολύ καλά διατηρημένα, που βρέθηκαν κάτω από την πόλη και χρονολογούνται γύρω στον 13^ο και 14^ο αιώνα.

Φεύγουμε από τη Ronda γεμάτοι με εικόνες άλλης εποχής, περνάμε μέσα από τα pueblos blancos, τα λευκά χωριά της Ανδαλουσίας,

στη διαδρομή για την όμορφη Σεβίλλη.

Καθώς φέρνω στο μυαλό μου την πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας οι εικόνες γεμίζουν φως και ήλιο, πράσινο και χρώματα, τόσα πολλά χρώματα. Τα γαλάζια νερά του φιλικού ποταμού Γουαδαλκιβίρ με την παραλιακή του βόλτα χαμηλά στο ποτάμι. Το ποτάμι μοιάζει καθάριο, καθώς περπατώ κατά μήκος του χαζεύω απέναντι τα όμορφα πολύχρωμα κτίρια της Triana, της εναλλακτικής συνοικίας της πόλης με τα μπαράκια που σφύζουν από ζωή τις νύχτες.

Περνάω από το ιστορικό κέντρο, με τον Καθεδρικό ναό και τη Χιράλδα, το αραβικό εντυπωσιακό καμπαναριό του, 97 μέτρων. Χάνομαι στα σοκάκια της Σάντα Κρουθ, της εβραϊκής συνοικίας της πόλης, της τόσο όμορφης. Κρυφοκοιτάζω τις αυλές, τα patios, γεμάτα λουλούδια, χρωματιστές γλάστρες τοποθετημένες με προσοχή και πράσινα φυτά που σκαρφαλώνουν στους τοίχους.

Ξαποσταίνουμε σε μικρές πλατείες με σιντριβάνια στη μέση και γύρω-γύρω πορτοκαλιές.

Επισκεπτόμαστε το Αλκάθαρ, το αραβικό παλάτι της πόλης -το οποίο ακόμη κατοικείται από τη βασιλική οικογένεια όταν βρίσκεται εδώ- και τους εντυπωσιακούς κήπους του. Αξίζει αυτή η επίσκεψη.

Έχει ωραία αύρα αυτή η πόλη, φιλική προς τον επισκέπτη, εντυπωσιακή και όμορφη. Μετά από μια ωραία διαδρομή, όπου συναντάμε φούξια και μωβ βουκαμβίλιες, πράσινο κι άμαξες παραταγμένες που περιμένουν τους τουρίστες, περνάμε μέσα από το όμορφο πάρκο της Μαρίας Λουίζας και καταλήγουμε στην Plaza de Espana, την εντυπωσιακή πλατεία της Σεβίλλης. Κατά μήκος της πλατείας απεικονίζονται ψηφιδωτές τοιχογραφίες όλων των επαρχιών της Ισπανίας. Η πλατεία είναι μοναδική και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος της προσδίδουν ακόμη μεγαλύτερη χάρη. Εδώ νιώθεις πως βρίσκεσαι στην Ισπανία.

Η διαδρομή προς το Cadiz σηματοδοτεί και τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Και τι καλύτερος τρόπος να τελειώσει ένα ταξίδι από ένα ηλιοβασίλεμα που βουτά στη θάλασσα, στον Ατλαντικό ωκεανό.

Μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης, το Cadiz με τα πανύψηλα κτίρια και τα στενά περάσματα ανάμεσά τους για να φυλακίζουν τη δροσιά είναι μια πόλη διαφορετική από τις υπόλοιπες. Κοντά στο Γιβραλτάρ κι απέναντι από την Αφρική, με μαροκινά στοιχεία και πολύ πολύ ζέστη, ξεθωριασμένα χρώματα και μια παραλιακή βόλτα που διασχίζει χιλιόμετρα.

See Also

Ζανζιβάρη

Κι έτσι κάπως και τα δικά μας χιλιόμετρα στην Ανδαλουσία τελειώνουν εδώ. Στη διαδρομή προς το Jerez και το αεροδρόμιο. Κρατώντας την αρχοντική ομορφιά της Μαδρίτης, το επιβλητικό φαράγγι της Ronda, τη Μεθκίτα της Κόρδοβα, την τσιγγάνικη αύρα της Γρανάδα και την ομορφιά του ποταμού της Σεβίλλης. Τον ήλιο, τα πολύχρωμα γεράνια, το πράσινο, το μπλε του ουρανού και το ηλιοβασίλεμα που χάθηκε στον ωκεανό.

Μέχρι τον επόμενο προορισμό.

Θάλεια Σταράμου